Zullen wij het eens over liefde hebben?

In de jaren zestig staat een klein meisje vol bewondering te kijken en naar de kerstboom vol met glanzend zilveren figuurtjes en ballen.Kerstmis is de tijd van vrede op aarde, van liefde voor elkaar.
Althans zo heb ik dat meegekregen van huis uit.
Ik keek naar de stralende kerstboom en luisterde ademloos naar het kerstverhaal.
Ik stelde mij voor dat er nergens meer oorlog zou zijn.
Vrede op aarde, liefde alom en iedereen gelukkig.

Dit is natuurlijk een prachtig beeld.
En was het maar werkelijkheid.
Maar dat is het niet, verre van dat.

Misschien komt dat omdat er één ding wordt vergeten.
En dat is dat alles begint bij jezelf.
Vrede in je hart en vrede met jezelf.

Ik schrok ervan toen ik ging letten op hoe ik met mijzelf omga.
Hoe vaak ik mijzelf niet goed genoeg vind.
Hoe kritisch ik kan zijn naar mijzelf.
Hoe onhaalbaar hoog ik de lat voor mijzelf leg.
En, hoe kan het anders, dat ook vaak op een ander projecteer.

Het is de mythe van de onwaardigheid.
De mythe dat wij niet goed genoeg zijn, zoals we zijn.
Die maakt dat wij onszelf veroordelen, ons schuldig voelen.
Omdat wij beter, wijzer, verstandiger, slimmer of gezonder zouden moeten zijn.

Ik weet dat ik niet de enige ben, die zo in het leven staat.
Maar hoe zijn we dit in vredesnaam gaan geloven?
Hoe zijn wij het onbevangen en stralende kind dat we ooit waren, kwijtgeraakt?
En misschien doet het er niet toe hoe het is gekomen.
Gaat het erom dat wij het nu veranderen.

De laatste weken heb ik mij naar binnen gericht.
Ben ik opmerkzaam geweest op wat ik denk over mijzelf.
Op hoe ik mijzelf in stilte streng en verwijtend toespreek.
Merkte ik hoe boos ik op mijzelf ben, als ik vind dat ik minder heftig had moeten reageren.
En zag ik hoe weinig liefdevol ik met mijzelf omga.

Ik heb, ook letterlijk, in de spiegel gekeken.
En een mooie oefening uit het boek Shift Happens van Robert Holden gedaan.
Ik heb in mijn eigen ogen gekeken.
Aan de liefde gevraagd, wat liefde mij laat zien in de spiegel.
Naar mijzelf gekeken door de ogen van liefde.

Klinkt dat gek? Vast wel.
Is het ongemakkelijk? Absoluut.
Word je soms overspoeld door emoties? Ja, ook dat.
Maar ik kan je iets verzekeren.

Daaronder ligt de zachtheid.
De ontspannen glans in je ogen.
Als langzamerhand begint door te dringen dat jij liefde waard bent.
Dat jij die liefde bent.
Dat besef is helend.
Helend voor je mind, je body en je spirit.
En dat besef, die heelheid in jou, is het begin van vrede op aarde.

Dus ik wil je uitnodigen.
Gebruik deze kersttijd om de liefde voor jezelf wakker te maken.
Kijk elke dag in de spiegel met ogen van liefde.
En kijk wat dat met je doet.

Ik wens je een liefdevolle tijd.

Wil je eens met mij praten? Hierover of over andere uitdagingen die je tegenkomt in het leven na (borst)kanker? Dan plan ik graag een gratis skypegesprek van 30 minuten met jou in.

Plaats een reactie

Aanbevolen Berichten
In een vrij donkere ruimte zie je een vrouw die tegen een boksbal aan slaat. Haar gezicht is in het donker, haar armen uitgelicht.Een vrouw staat met haar gezicht half in de zon op een gracht in Den Haag. Zij straalt vertrouwen uit.