Een paar dagen geleden stond op mijn kalender een verhaal dat ik al eens eerder had gelezen, maar het trof mij toch weer.
In de jaren 50 van de vorige eeuw werd bij een klooster een boeddhabeeld verplaatst. Het was een groot beeld van klei. Toen het beeld machinaal werd opgetild, begon de klei tot grote ontsteltenis van de omstanders te scheuren.
Maar wie schetst hun verbazing als er onder de afgebrokkelde klei een prachtig gouden boeddhabeeld tevoorschijn komt.
Kennelijk bedekten monniken het beeld in het verre verleden met klei, om het op die manier tegen oprukkend oorlogsgeweld en aanvallers te beschermen.
Een grauwe kleilaag om de schoonheid van het beeld te verbergen, om het vooral maar niet op te laten vallen.
En hoe vaak doen wij dit als mens ook? Omdat we door schade en schande hebben geleerd dat je beter niet kunt opvallen, het veiliger is om in de pas te lopen en vooral te doen wat er van je verwacht wordt. Ook wij bouwen vaak een pantser om ons heen. Verbergen onze werkelijke schoonheid.
Als je borstkanker krijgt, verandert alles. Je wereld schudt op zijn grondvesten en of je het nu wilt of niet, je pantser gaat scheuren vertonen. De confrontatie met de eindigheid van het leven, het verlies van controle en zekerheid heeft je open gekraakt.
Je probeert nog wel te doen alsof er niets veranderd is, maar het lukt gewoon niet meer. En terwijl jij steeds wanhopiger wordt, brokkelt er steeds meer van jouw kleilaag af.
Het is een lastige fase. Want het oude werkt niet meer, maar er is ook nog niets nieuws voor in de plaats gekomen.
Of beter gezegd, het nieuwe is er al, is er altijd al geweest, maar je moet het nog leren kennen.
Het voelt alsof je jezelf niet meer bent, maar eigenlijk ben je bezig om meer jezelf te worden dan ooit.
Jezelf opnieuw leren kennen vraagt iets van je. Het vraagt om voorbij het oude te kijken en een stap te zetten in het onbekende.
Om jezelf te durven afvragen wat jij belangrijk vindt in het leven, waar je voor staat, hoe jij het leven verder wilt leven.
Om onder ogen te zien waar je afscheid van wilt nemen. Misschien ben je altijd te bescheiden geweest, liet je over je grenzen gaan, durfde je niet naar voren te stappen omdat je bang was wat anderen ervan zouden denken.
Of was je werk je leven en begin je daar nu aan te twijfelen.
Allemaal diepe vragen, die beantwoord willen worden. Dat is niet altijd gemakkelijk, want het brengt ook je angsten boven en alles wat je het liefste uit de weg gaat.
Maar als je bereid bent om daarmee aan de slag te gaan, dan zal ook jouw goud in al haar glans zichtbaar worden.
Heb je er zo wel eens naar gekeken of geeft dit je een nieuwe kijk op waar je nu staat? Laat je het hieronder weten?
Ik ben het helemaal met dit verhaal eens. Ik heb twee keer borstkanker gehad. In mijn leven is best het een en ander gepasseerd. Ik zeg nog wel eens :” je hoeft er niet trots op te zijn dat je heftige dingen meemaakt in het leven maar je word er wel rijker van”. Zo voel ik het . Het vormt je wel en daar ben ik trots op.
Hartelijke groeten,
Mia Huisma
Hoi Mia,
Dank je wel voor je reactie. En wat zeg je dat mooi ‘je wordt er wel rijker van’. Dat is ook zo. Niemand vraagt om heftige dingen in het leven. Maar als ze dan toch gebeuren, dan ontwikkel je veerkracht en dan vormen ze je, precies zoals je zegt.
Liefs, Martha
Heel herkenbaar, mooi verwoord, ik zit nog volop in het schuitje van transformatie, soms heel moeilijk om te leren accepteren dat mijn leven niet meer zobzal worden als voorheen, maar dit artikel geeft een mooie andere kijk op de zaak waar weer kracht uit te putten is!
Hoi Brigitte,
Dank je wel voor je reactie. Het is inderdaad geen gemakkelijke weg, zeker niet als je er nog middenin zit. Maar als je er open in kunt staan en beide kanten van de medaille kunt zien, dan kom je zeker ook op dat punt. Niet vandaag of morgen maar als je over wat langere tijd terugkijkt, dan zal je zien welke weg je hebt afgelegd. Heel veel succes op je pad.
Liefs, Martha
echt prachtig verhaal,
het zuivere goud
het zuivere ik
de essentie van alles
liefs liesbeth l.
Hoi Liesbeth,
Dank je wel. Dat zeg je heel mooi, in een paar woorden de essentie samengevat.
Fijne dag en liefs, Martha
Een mooi verhaal, zo heb ik nog niet naar mezelf gekeken.
Ik zit nog in een behandeltraject en heb net een amputatie achter de rug.
Bij mij heerst nog erg de angst dat de ziekte terugkomt.
Je leven schudt zo op z’n grondvesten na de diagnose dat je vertrouwen een enorme dreun krijgt.
Hoi Hilly,
Dank voor je reactie. Het is heel logisch dat je in deze fase nog aan het bijkomen bent van de shock van de diagnose en alles wat er daarna op je af komt. En de angst en alle andere emoties hebben in de komende tijd ook hun ruimte nodig. Herstellen is echt een fase in het proces van overleven naar weer leven. Maar hopelijk helpt dit je om daarin al vast een mooi perspectief te zien.
Fijne dag en liefs, Martha