Ze kijkt mij aan met tranen van frustratie in haar ogen. ‘Je moet het omarmen’, zeggen ze tegen mij.
‘Ik kom de dag niet door zonder te rusten, mijn hoofd zit vol met watten en ik kan me nog geen uur concentreren. Hoe moet ik dit nou omarmen?’
Ik zie haar en ik voel haar.
Het wordt tegenwoordig zo gemakkelijk gezegd. ‘Je moet het omarmen’.
Ik begrijp wel wat er wordt bedoeld, maar vanaf het punt waar zij staat is dat nog zo onvoorstelbaar ver weg. Te ver weg.
En wellicht herken je dit als je klaar bent met je behandelingen en het gevoel hebt dat je jezelf niet meer bent. Als je je afvraagt hoe je nu verder moet en vooral verlangt naar hoe het ooit was.
Maar weet dat je het niet meteen hoeft te omarmen.
Kijk eens of je kunt beginnen met aanvaarden. Aanvaarden dat het nu, op dit moment, is zoals het is. Niet voor de toekomst, zelfs niet voor morgen, maar alleen voor nu.
Of je kan stoppen met te vechten tegen de status-quo. Daartegen vechten levert namelijk niets op, want het is al zo.
Aanvaarden geeft ruimte om meer te zien dan wat er níet is. Aanvaarden haalt je focus weg uit het verleden. Aanvaarden maakt het mogelijk om te groeien en verder te gaan.
Misschien niet op de manier die je had gehoopt of verwacht, maar het leven loopt nooit precies zoals je hoopt of verwacht.
En wie weet komt er ooit een dag dat je achteromkijkt en denkt: ‘Ik heb niet om borstkanker gevraagd en ik had het liever niet gehad. Maar nu is het goed zoals het is, want het heeft me niet alleen iets gekost maar ook iets gebracht’.
En wellicht zeg je dan opeens toch nog: ‘Ik heb het kunnen omarmen’. Of niet en dat is helemaal ook oké.
Wat roept het woord ‘omarmen’ bij jou op? Laat je het hieronder weten?
Reacties
Laatste berichten
Ik heb er niet om gevraagd om borstkanker te krijgen, maar de persoon die ik nu ben geworden daar ben ik dankbaar voor, het was een vermoeiende reis en ben nog niet klaar met mijn herstel maar ga de goede kant op.
Ik omarm daarom deze reis, ondanks alles!
Hoi Carla, en ook mooi dat je dit zo kan zeggen. Je bent zo moedig op pad gegaan en je gaat zeker de goede kant op! Liefs, Martha
Inderdaad, ‘omarmen’ klinkt ook zo ontzettend groot. Alsof je na het krijgen van borstkanker opeens verandert in een zenmeester in plaats van iemand die heel wat te verstouwen heeft gekregen. Een ander lichaam, een andere geest. Niks omarmen! Maar aanvaarden: dat inderdaad wel. Dat is ook een fijner woord. Accepteren dat het vandaag is zoals het is. Persoonlijk lukt me dat op de meeste dagen wel, hoewel ik soms ook echt nog boos of verdrietig word van dat kale hoofd, geen wenkbrauwen, geen wimpers. Heb ik alles achter de rug, ben ik nog steeds kaal! Het is fijn om een blog te lezen waaruit overduidelijk begrip blijkt.
Hoi Astrid, dank je wel voor je reactie. Ja, mooi gezegd, je verandert niet ineens in een zenmeester en dat hoeft ook niet. Dag voor dag en soms gewoon ook boos of verdrietig. En dat hoort er ook bij. De zee is niet altijd kalm, soms stormt het gewoon even. En ik kan je geruststellen, je haar gaat echt weer groeien 😉 Liefs, Martha
Omarmen, rillingen krijg ik van deze omschrijving in deze context. Inmiddels 7jaar verder en schoon zo blijkt elke keer maar m’n lijf en m’n hoofd zijn dat niet. De nieuwe ik en gelukkig kun je nog genieten zijn net zulke opmerkingen. Ik werk nog elke dag kei hard om weer een leven te krijgen om m’n energie gecontroleerd te kunnen gebruiken zodat ik fijne dingen kan doen en ondertussen loert de straf van afkeuring alsnog omdat ik uiteindelijk toch ben ingestort. Opgeven zal ik het niet maar zo maar doorgaan met mijn nieuwe ik is een hele opgave. Dus nee ik omarm niet.
Hoi Jannet, dat begrijp ik helemaal en dat hoeft ook niet. Dat is precies wat ik bedoel. Maar lukt het je wel om te aanvaarden dat dit gebeurd is en dat je alleen vanaf dit punt verder kunt? Of ben je nog aan het vechten? Lieve groet, Martha
Omarmen betekent ook dat je je nieuw lichaam graag ziet, dat je beseft dat je ook op die manier mooi kan zijn en niemand is perfect.
Wat wel heel moeilijk is, is dat je jezelf in de nieuwe situatie zowel lichamelijk, mentaal en cognitief kan aanvaarden maar de omgeving moet ook nog mee willen. Daar ben ik wel bang voor. Ik ga niet meer degene zijn die ik was voor heel dat verhaal
Hoi Ingrudy, het speelt inderdaad op alle niveau’s, zowel lichamelijk als mentaal als emotioneel als zingeving. Het is lastig als de omgeving niet meteen mee wil, maar het belangrijkste is dat jij blijft voelen wat je kan en wil en waar jouw grenzen liggen. De mensen die echt van je houden zullen er misschien aan moeten wennen, maar gaan uiteindelijk wel met je mee. En de mensen die het hardnekkig weigeren, zijn niet je echte vrienden. Het kan zijn dat je mensen verliest, maar er komen ook altijd weer mensen voor terug, die nu beter bij je passen. Lieve groet, Martha
Omarmen betekent nu weer opnieuw voor mij Liefde ,de liefde voor mij degene die ik nu ben ..ik was het even kwijt maar de liefde is nu sterker geworden voor alles en iedereen in mijn omgeving ,de natuur …enzv..ook al gebeuren er erge dingen in de wereld .
Hoi Corry, Wat mooi dat je het zo kunt ervaren. Soms moet er kennelijk iets ingrijpends gebeuren om de liefde voor jezelf en alles om je heen terug te vinden. Geniet ervan en het allerbeste! Lieve groet, Martha