In een flits van helderheid besef ik dat dit niet de cruciale vraag is.
Dé vraag is: ‘Heb ik écht geleefd?’
Het is eind maart 2016. Ik zit aan tafel en kijk naar de stralende witte bloesemboom in de tuin.
Ik heb borstkanker en mijn toekomst is onzeker. Ik strijk een haarlok, die niet mijn eigen haar is, naar achteren.
Ik ben geconfronteerd met de eindigheid van het leven. Ik had verwacht dat ik mij bezig zou houden met de dood, maar het tegendeel is waar.
Want de vraag die steeds omhoogkomt, is: ‘Heb ik echt geleefd?’
En ik zie wat ik had willen doen, maar nooit heb gedaan om allerlei redenen, die mij nu ridicuul voorkomen.
Ik zie waar ik heb gezwegen of mij geschikt om mijzelf te beschermen.
Ik zie wat ik niet had willen doen, maar wel heb gedaan omdat (ik dacht dat) het zo hoort.
Niemand weet wanneer het einde komt. En misschien is dit ook wel minder relevant.
Want het gaat erom of je echt hebt geleefd, of je nú echt leeft.
Echt leven gaat niet altijd over grootse dingen, over verre reizen of bovenmenselijke prestaties. Dat kan wel, maar het hoeft niet.
Het gaat erom dat het jou vreugde en voldoening geeft.
Voor mij betekent écht leven dat ik mijn kwaliteiten tot bloei kan brengen en kan leren van wat mij in het leven overkomt. En dat delen, want als ik er maar één iemand verder mee kan helpen, is het al meer dan de moeite waard.
De vraag: ‘Heb ik echt geleefd’, kun jezelf elk moment stellen. Daar hoef je geen borstkanker of iets anders heftigs voor mee te maken.
Dat kun je elke dag, ook vandaag nog. En diep in je hart weet je het antwoord al.
Vraag jij jezelf wel eens af of je écht leeft? Laat je het hieronder weten?
Laatste berichten
