‘Elk nadeel heb ze voordeel’, zei Johan Cruijff ooit.
Maar kun je dit altijd zeggen?
Is dit ook van toepassing bij het krijgen van borstkanker?
Ik voel dat bij sommigen van jullie de haren al recht overeind gaan staan.
Anderen knikken misschien voorzichtig.
Weer anderen beamen dit volmondig.
En het antwoord is ja.
Alles heeft twee kanten, die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.
Het leven is niet ÓF-ÓF, maar ÉN-ÉN.
Licht ÉN donker, zomer ÉN winter, blijdschap ÉN verdriet, vreugde ÉN pijn.
Stilgezet worden ÉN op een ander vlak in beweging komen.
Zo ben ik draagster van een BRCA-1 mutatie.
Dit betekent genetisch een grotere kans op borstkanker.
ÉN deze afwijking heeft mijn leven gered.
Want ik krijg daardoor bij de jaarlijkse controle niet alleen een mammogram, maar ook een MRI-scan.
Vorig jaar werd op die MRI-scan een klein plekje op mijn long gevonden.
Een uitzaaiing, waar ik nog geen last van had.
Nu precies een jaar geleden werd het plekje met succes bestraald.
Wat zou er zijn gebeurd als ik geen draagster was geweest?
Als het daardoor niet in zo’n vroeg stadium was ontdekt?
Zou ik dan nu ook zo gezond achter mijn computer hebben gezeten?
Die afwijking is dus pech ÉN tegelijkertijd mijn geluk geweest.
Soms denken we dat we alleen maar gelukkig kunnen zijn als het leven precies zo is als we ons dat wensen.
Dat wat wij missen, of wat ons overkomt, onoverkomelijk is.
Dat leven met pijn en ongemakken het leven minder waard maakt.
Dagelijks heb ik te maken met flinke fysieke uitdagingen.
Al sinds de menopauze en na een ongelukkige val.
Ook de borstkanker heeft zijn sporen nagelaten.
ÉN ik ben blij met mijn leven zoals het nu is.
Want mijn fysieke problemen hebben mij gebracht op een pad van (onder)zoeken.
Het heeft mij zoveel wijzer gemaakt dan wanneer dit niet zou zijn gebeurd.
Ik ben het leven anders gaan waarderen.
Milder geworden en minder veeleisend naar het leven toe.
De vanzelfsprekendheid is weg en mijn dankbaarheid voor ‘gewone’ dingen zoveel groter.
Mijn mantra is ‘zo is het ook goed’.
Ik voel mij oprecht rijk en ik leer nog steeds.
Betekent dit dat ik het er nooit eens moeilijk mee heb?
Alle fysieke beperkingen helemaal zat ben?
Dat ik niet eens al die dingen zou willen doen, die de meeste mensen zo achteloos en vanzelfsprekend doen?
Fietsen, een boodschappentas dragen, een strandwandeling maken?
Natuurlijk wel, soms kan ik daar verdrietig en boos over zijn.
ÉN ik zou wie ik nu ben niet willen missen.
Want als ik één ding zeker weet, is het dat ik nooit geweest zou zijn wie ik nu ben, als dit allemaal niet gebeurd zou zijn.
Ik begrijp uit ervaring en als geen ander hoe lastig het voor je kan zijn.
Leven met beperkingen en de herinnering aan wat je kon.
Je frustratie over hoe het zou zijn geweest als je geen borstkanker zou hebben gekregen.
Als het leven anders was gelopen.
En er is daarnaast altijd die andere kant, ook al kun je die soms nog niet zien.
Alles bestaat, alles bestaat naast elkaar.
De pijn en het verdriet om het verlies ÉN de dankbaarheid om wat er nu is.
Dat is de belangrijkste les van mijn leven geweest.
Een les, die letterlijk en figuurlijk pijn doet ÉN waar ik dankbaar om ben.
Merk jij dat dit blogbericht iets met je doet? Je frustreert, of juist hoopvol stemt? Ook voor jou is het mogelijk om zo in het leven te staan. Heb je het gevoel dat je hier meer over wilt weten? Of merk je dat je tegen andere uitdagingen aanloopt in je leven na borstkanker? Ik help je graag om helderheid te krijgen en geef je een aantal waardevolle tips. Wil jij dit, meld je dan aan voor een gratis gesprek via Skype of WhatsApp bellen via deze link
