Ik heb het altijd zo gedaan

Terwijl zij dit zegt, kijkt ze mij aan met een blik die het midden houdt tussen gefrustreerd en wanhopig.

Ze beschrijft haar vroegere leven. Gezin, pittige baan, drie keer per week sporten, een bestuurslidmaatschap en de nodige hand- en spandiensten op de school van haar kinderen. Maar het ging altijd prima, zij haalde er voldoening uit en waardering. Ze kreeg vaak bewonderende opmerkingen: ‘hoe jij dat allemaal doet, ….’.

En nu lukt het niet meer, ze krijgt het niet meer voor elkaar. Ze voelt dat ze keuzes moet maken, mogelijk mensen teleurstellen en dat beangstigt haar.

Hoewel haar hoofd begrijpt dat het logisch is om gas terug te nemen, is haar gevoel het daar helemaal niet mee eens.

En dat is begrijpelijk, want haar zelfbeeld wankelt.

Niet op het niveau van haar hoofd, met haar verstand begrijpt zij het wel. Maar op het niveau van haar gevoel hapert het en daarvoor moeten we vaak een laagje dieper naar de kindertijd kijken.

Als opgroeiend kind ontdekken we al snel welk gedrag wel of niet wordt gewaardeerd. Waar krijg je complimenten voor, waar zijn je je ouders trots op? Maar ook, hoe zorg je ervoor dat je niet wordt afgewezen, hoe blijf je buiten schot, hoe kun je het veilig maken voor jezelf als de wereld om je heen niet veilig is.

Op basis daarvan ontwikkelen we gedragspatronen, die ons zelfbeeld gaan vormen. Ze zijn bedoeld om ons te beschermen en te verzekeren van ‘liefde’. Want als kind zijn wij afhankelijk van anderen en hebben het te doen met waar onze wieg staat.

Het zelfbeeld is een soort pantser dat ons beschermt tegen afkeuring en waar mogelijk verzekert van bevestiging.

En zo ontstaan bijvoorbeeld de perfectionist, de duizendpoot, degene die voor iedereen zorgt, de sterke die alles aankan en niet bij de pakken neerzit.

Als je borstkanker hebt gehad, lukt wat je altijd deed, niet meer. Er zijn barsten en scheuren in je pantser gekomen.

Daarmee ‘dwingt’ borstkanker je jezelf onder de loep te nemen en daarbij de oude pijn, die aan de patronen ten grondslag liggen te gaan voelen.

Dat is niet leuk maar de ‘beloning’ is groot. Want als je kunt gaan ervaren dat deze oude patronen je ooit hebben gediend, maar nu niet meer, dan ga je ontspannen en word je sterker.

En van daaruit kan je je leven vormgeven op een manier die past bij wie je nu bent.

Herkenbaar of helemaal niet? Laat je hieronder weten wat dit bericht met je doet?

Leave a Comment

Recent Posts
Een vrouw leunt met haar schouder tegen een boom. Zij draagt een mutsje, want ze is kaal door chemotherapie. Ze heeft een lichte glimlach om haar lippen. Haar mutsje is tweekleurige blauw En je ziet nog net de kraag van haar blauwe jas en haar turquoise sjaal.