‘Ongeneeslijk’, zegt ze, ‘ik word niet meer beter.’
Ze zit tegenover mij en ik zie een mengeling van verslagenheid en rust in haar ogen
Ze vertelt over het gesprek met haar arts. Hoe hij haar van alles voorstelde om haar leven te rekken. ‘Er is nog veel mogelijk’, zei hij ter geruststelling.
Op haar vraag, wat er zou gebeuren, als zij daar niet voor zou gaan, gaf hij ook een eerlijk antwoord.
‘Als u medicatie weigert’, zei hij, ‘dan bent u nog hooguit een aantal maanden goed en daarna wordt het snel minder.’
De medicatie zou haar leven kunnen oprekken met maanden, misschien wel jaren, maar daarnaast een aantal forse bijwerkingen meebrengen.
Wat bij mij als een mokerslag binnenkomt, is niet haar situatie, hoe verdrietig ook.
Het is het woord 𝐰𝐞𝐢𝐠𝐞𝐫𝐞𝐧 dat de arts gebruikte.
Want gaat het niet veel meer over 𝐤𝐢𝐞𝐳𝐞𝐧? Zelf bepalen of je zo lang mogelijk wilt leven, waarbij de medicatie die je moet nemen, consequenties heeft voor je kwaliteit van leven?
Of dat je gaat voor een korter leven, met een aantal nog goede maanden in het vooruitzicht en daarna passende palliatieve zorg?
Waarom zou alles wat mogelijk is, de norm moeten zijn? En ben je een ‘weigeraar’ als je daar niet in mee gaat?
Ik begrijp dat artsen de beste bedoelingen hebben als zij alles uit de kast halen. Zij zijn tenslotte opgeleid om mensen te laten leven. En veel mensen zullen daar ook blij mee zijn.
Maar (kwaliteit van) leven betekent voor ieder mens iets anders. Voor de één gaat het om zo lang mogelijk, voor de ander om zo goed mogelijk. Daarnaast zijn de omstandigheden van ieder mens anders.
Weigeren betekent dat je ergens ‘nee’ tegen zegt. Kiezen daarentegen dat je ‘ja’ zegt op basis van een afweging die je alleen maar zélf kan maken.
Dat voelt niet alleen anders, maar het ís ook iets anders.
Want het woord ‘kiezen’ doet recht aan de vrijheid van ieder mens om zélf te bepalen wat het leven nog leven maakt.
Hoe kijk jij hier tegenaan? Laat je het hieronder weten?
