Durf jij kwetsbaar te zijn?

Een vrouw zit op een bankje met achter zich een rek met klimrozen. De zon schijnt. Zij draagt een lichte blouse en een felblauwe sjaal. De roos en zijn fel roze. Zij glimlacht vaag.‘Ik voel mij zo kwetsbaar’, zegt ze terwijl ze mij verdrietig aankijkt.
‘Het is alsof ik mijn bescherming kwijt ben.
Alles komt keihard binnen.
En normaal meedoen? Het lijkt alsof het gewoon niet meer lukt. ‘

Wat zij zegt is zo herkenbaar, want borstkanker raakt je totale mens-zijn.
Niet alleen lichamelijk, maar ook emotioneel en mentaal.
Je hebt ervaren dat het leven zomaar kan eindigen.
Dat maakt dat je je oude referentiekaders kwijt bent.
Je herkent jezelf soms niet meer en dat wat je goed kon, lukt opeens niet meer.

Niet alleen jij bent daar verbaasd over, maar ook je omgeving.
Het beeld dat anderen van je hadden, klopt opeens niet meer.
Een opmerking als ‘Nou zeg, vroeger was jij veel gezelliger’, komt keihard aan.

Dat kan je onzeker en kwetsbaar maken.
Want misschien vind jij het diep in je hart zelf ook wel.
Of wil je niet meer terug naar wie je was, maar wil je ook je vrienden niet verliezen.

Soms kan het voelen alsof je jezelf helemaal opnieuw moet uitvinden.
En in zekere zin dat klopt ook wel.
We zijn zo gewend aan hoe wij waren, aan het beeld dat wij zelf en anderen van ons hadden.
En dat is veilig als een schil die je om je heen hebt om je kwetsbare binnenkant te beschermen.

Daarom is je eerste neiging is om zo snel mogelijk terug te willen naar hoe het was.
Maar dat gaat niet meer, want jij bent door je ziekte veranderd.
Dat kan heel verwarrend zijn.
Want zelf weet je vaak ook nog niet wie er tevoorschijn komt als je het oude beeld van jezelf loslaat.

En toch zal die kwetsbaarheid uiteindelijk je kracht blijken te zijn.
De kracht van wie jij werkelijk bent.
Daar zit jouw potentie, je talenten, dat waar je hart sneller van gaat kloppen.
Daar zit je grootste vermogen tot verbinding en liefhebben.

Het vergt moed om je eigen kwetsbaarheid onder ogen te durven komen.
Het niet meer weg te duwen, maar in je leven toe te laten.
Als jij laat zien wie je werkelijk bent, geef je de ander ruimte om dat ook te doen.

En daarmee geef je niet alleen jezelf, maar ook die ander een groot cadeau.

Wat zijn jouw ervaringen? Herken je dit of juist niet? Laat je reactie hieronder achter. Ik ben heel benieuwd naar jouw ervaringen.

Heb jij het moeilijk met het oppakken van je leven na borstkanker? Loop je tegen je grenzen aan? Voel je je soms een vreemde in je eigen wereld? Of zijn er andere dingen die je eens met mij wilt bespreken? Meld je dan aan voor een gratis online gesprek van 30 minuten.

  • Anouk Zoutberg
    Beantwoorden

    Heel herkenbaar. Vooral het besef dat het leven eindig is. Wist ik al natuurlijk maar nooit bij stil gestaan. En nu is dat heel hard binnengekomen. En aan het worstelen wat ik nu verder wil. Wil ik nog wel vier dagen in de week achter een computer zitten? Is dit niet het moment om eens na te gaan denken of er andere dingen zijn die ik graag wil leren? Ben pas net twee maanden klaar met de chemo maar heb zo maar het idee dat het geworstel met gedachten nog lang niet klaar zijn.

    • Martha Rijkmans
      Beantwoorden

      Hoi Anouk,
      Dank je wel voor je reactie. Het besef dat het leven eindig is, verandert inderdaad veel in je leven en stelt je voor essentiële vragen. Het is belangrijk om daar ook de tijd en de ruimte voor te nemen en indien nodig begeleiding te zoeken. Je hoeft het niet allemaal alleen te doen. En ik weet het zeker, je gaat de antwoorden vinden!
      Fijne dag en hartelijke groet, Martha

Plaats een reactie

Laatste berichten
De woorden start staan met krijt op de stoep geschreven en de punten van twee gele damespumps wijzen naar de letters.Een close-up van een vrouw met een lichte blouse en felblauwe sjaal. Zij staat in een park en kijkt vrolijk. Ze lacht. Haar haar waait rondom haar hoofd omhoog door de wind.