Als het maar eenmaal vakantie is.
Eerst een paar weken met vakantie en dan is alles weer oké.
Vaak hopen we dat vakantie het tovermiddel is dat alles goed zal maken.
Waardoor de problemen verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Als het maar eenmaal vakantie is.
Als ik er maar even uit kan, uit deze omgeving waar alles mij herinnert aan borstkanker.
Daarna verandert alles.
En zo creëren we voor onszelf de illusie dat vakantie de pleister is die alle wonden heelt.
Maar wat wij al snel vergeten is dat het niet de pleister is, die de wond geneest.
En begrijp me niet verkeerd, ik houd ook van vakantie.
Op het moment dat jullie dit blogbericht lezen, heb ik nog vrij. En ik heb mij dit jaar voorgenomen om écht niet te werken.
En niet zoals in voorgaande jaren toch elke dag wel een paar uur bezig te zijn.
Vakantie is belangrijk. Belangrijk omdat je even helemaal uit de sleur bent.
Zelfs als je niet weggaat, heb je de ruimte om andere dingen te doen dan normaal. Om bij te komen en te doen waar je zin in hebt. Een paar weken uit het ritme van alledag.
Maar het is een illusie om te denken dat vakantie alles verandert.
Want zelfs als je weggaat, neem je jezelf in de koffer mee.
Je kunt niet weglopen van jezelf, van je angst, je onzekerheid en je twijfels.
Je kunt het hooguit zo af en toe even vergeten.
De donkere wolk boven alles wat je doet, het gevoel van tekortschieten naar je gezin. Soms wordt het zelfs tijdens de vakantie nog zichtbaarder.
En als je thuiskomt blijkt er vanbinnen niet veel veranderd te zijn.
Je merkt dat je nog steeds niet kunt leven zoals je voor borstkanker gewend was.
Je bent na een week alweer opgejaagd en gestrest.
Je voelt je schuldig omdat je uitvalt tegen je kinderen en reikhalzend uitkijkt naar de dag dat ze weer naar school gaan.
Je bent jezelf nog steeds kwijt en je vertrouwen dat het ooit nog goed komt, zakt beneden het nulpunt.
Vakantie is heerlijk, maar geen wondermiddel.
Je neemt jezelf mee en ook weer mee terug.
Maar misschien heeft de vakantie je geholpen om wat afstand te nemen.
Om te zien dat je dit niet alleen kan en ook niet alleen hoeft te doen.
Om te ontdekken dat het niet vanzelf overgaat.
Om te voelen dat je niet langer zo door wilt modderen, terwijl de ene dag na de andere door je handen glipt.
En dat je besluit je om de regie te nemen en om hulp te vragen.
Om op die manier een goed begin te maken op de weg naar herstel.
Hoe is het voor jou om dit te lezen? Herkenbaar of juist niet? Heb jij wel eens hulp gevraagd en was dat een grote stap voor je of doe je het gemakkelijk?
Laat je het hieronder weten?
Ja , je neemt jezelf overal mee naar toe daar ben ik me heel bewust van.
Tijdens mijn periode van borstkanker moest ik ook scheiden en kort voor mijn ziek zijn is mijn moeder heel plotseling overleden, geheel onverwachts door een hartstilstand.
Door de behandeling heb ik me heen geknokt , net een trein waar je niet zomaar uit kon stappen, ondertussen was ik ook op zoek naar een andere woning, wat tegenwoordig ook een uitdaging is.
Ik besloot 2 weken geleden om een week naar Italie te gaan om gewoon maar in het diepe te springen, want wat een chaos was het in mijn hoofd geworden.
Ik heb veel gelopen en veel gezien, bezocht met de trein meerdere steden en ging op in de cultuur en voelde me veilig, waar ik wel veel hinder van had waren de opvliegers, mijn hemel meerdere in een uur….
Afgelopen dinsdag weer thuisgekomen met rust in mijn lijf en hoofd , gewoon omdat ik nu weet , ik kan het !!!
Hoi Jolanda, dank je wel voor je reactie. Jij had wel heel veel tegelijkertijd op je bordje. Wat moedig dat je de beslissing nam om alleen op reis te gaan. Reizen kan ook een goede time-out zijn, waardoor je het stof kan laten neerdalen en meer rust creëren voor jezelf. Goed om te horen dat het je vertrouwen heeft gegeven in je eigen kracht en kunnen. Wij hebben meer in ons, dan wij zelf vaak denken. Lieve groet, Martha