Neem je kracht terug

‘Waaraan geef jij je kracht weg?’, vraag ik haar tijdens het coachgesprek.
Ze kijkt me verbaasd aan en vraagt: ‘Hoe bedoel je?’
Mijn vraag volgt op een lang verhaal, dat moet verklaren waarom het niet goed gaat.
Haar lichaam dat nog niet wil, de omgeving die het niet begrijpt, haar werkgever die het allemaal maar gezeur vindt en nog veel meer.
En borstkanker is de grote boosdoener.

Er gebeuren in het leven veel dingen die we niet in de hand hebben.
Vanuit het niets blijk je borstkanker te hebben.
Je werkgever begrijpt niet dat je nog steeds niet je volledige uren kan maken.
Vrienden zeggen dat je nu maar weer eens gewoon mee moet doen.
Allemaal dingen die gebeuren.

De belangrijkste vraag is wat je ermee doet.
Raak je ervan in de put, wind je je er eindeloos over op, of varianten daarvan?
Het zijn allemaal reacties waarmee je jezelf tot slachtoffer van de omstandigheden maakt.
Je wijst naar alles wat er de ‘oorzaak’ van is dat jij nog niet lekker in je vel zit.
En wees eens eerlijk: geeft dat je een beter gevoel? Vast niet, want het maakt je vooral machteloos.

Dat komt omdat je als slachtoffer je kracht weggeeft.
Je legt het hoofd in de schoot en geeft het op of je blijft verongelijkt vechten tegen de windmolens.
Vaak heb je een voorkeur voor één van beide reacties.

Maar waarom doen wij dit dan vaak toch?
Dat komt omdat alles twee kanten heeft, ook het slachtofferschap.
Het heeft namelijk ook een comfortabele kant.
Je hoeft niet naar binnen te kijken, want alles komt immers doordat borstkanker je is overkomen.

Naar binnen kijken kan heel ongemakkelijk zijn.
Het laat je zien in welke oude patronen je vastzit. Patronen die maken dat jij je kracht weggeeft en verantwoordelijkheid uit de weg gaat.
Dat je borstkanker hebt gehad, kun je niet ongedaan maken. Maar je kunt wel verantwoordelijkheid nemen voor hoe je daarmee omgaat in de rest van je leven.
Daarmee neem je regie en win je je kracht terug, ook al gaat dat niet altijd gemakkelijk.

En ik weet dat we allemaal wel eens van die momenten hebben, waarop we zwelgen in zelfmedelijden of boos zijn op wat er gebeurt.
Dat is alleen maar menselijk.
Waar het om gaat is om dit te onderkennen en er niet in te blijven hangen.
Als ik het bij mijzelf zie, dan zeg ik: ‘Hé je doet weer slachtoffer’. Waarom ‘doet‘? Omdat ik er dan voor kan kiezen om het niet meer te doen en mijn focus te verleggen.

Zolang je de buitenwereld of de omstandigheden de schuld blijft geven, doe je jezelf tekort.
Je geeft je kracht om invloed uit te oefenen op je leven en de toekomst, weg.
En daarmee sta je toe dat borstkanker je leven blijft beheersen.

Terug naar het coachgesprek.
Het kostte haar even tijd om dit tot zich door te laten dringen. Het was confronterend, maar het opende haar wel de ogen en vanaf dat moment begon zij uit het dal te klimmen.

Wat doet dit bericht met jou? Geeft het je nieuwe inzichten? Herken jij het bij jezelf, of wil jij juist alles zijn behalve slachtoffer?
Ik ben heel benieuwd. Laat je het hieronder in het commentaar weten?